Bir dəfə Holoksot dəhşətini yaşayan dünya bu mövzuda çox həssas və politkorrekt olub: hələ də soyqırım törədənləri lənətləyir, elə faciələrin təkrarlanmaması üçün çalışır. Amma ermənilər belə bir dünyada günahsız insanlara qarşı genosid törədirlər. Dünya müharibə aparmağın qaydalarını razılaşdırır, savaş bölgəsindəki dinc insanları toxunulmaz elan edir, amma ermənilrə belə bir dünyada gecə ilə müdafiəsiz şəhərə hücum çəkib, hamilə qadınları, qocaları, uşaqları öldürürlər. Sanki bu dünyada gedən proseslərin onlara heç bir dəxli yoxdur, onlar sivil dünyanın bir parçası deyillər.

Xocalı faciəsini törətmələri bir tərəfdən erməni xislətinin, o biri tərəfdən isə erməni axmaqlığının göstəricisidir. Dinc əhaliyə, xüsusilə də aciz və müdafiəsiz insanlara qarşı vəhlşilik etmək erməniləri təbiətində var. Onlar bunu tarix boyu məharətlə gizlətsələr də, bir neçə dəfə üzə çıxıb. Uzaq tarixi kənara qoyaq. 1915-ci ildə Osmanlıda, 1918-ci ildə Azərbaycanda mülki insanlara qarşı qırğınlar törətmələri, 88-ci ildən başlayan və bugünlərdə 30 illiyini qeyd etdikləri separatçılıq prosesi aşkar şəkildə sübut etdi ki, türk millətindən olan müdafiəsiz insanları görəndə ermənilərdə güclü faşizm və sadizm hissləri baş qaldırır. Bu, xislətdir və ermənilərin ən böyük siyasəti bu milli xisləti gizli saxlamağa yönəlib. Əksinə, özlərindən əzilən, sıxışdırılan, yazıq xalq obrazı yaradıblar. Fəqət Xocalısoyqırımını törədəndə ermənilər bilərəkdən bunu gizlətmədilər. Bu, onların işğal eyforiyasından dumanlanan beyninin hesablaya bilmədiyi strateji səhv idi.

O vaxt ermənilər qəsdən soyqırım törətdikləri ərazidə çəkiliş aparılmasına imkan yaratmışdılar ki, azərbaycanlılar nələrin baş verdiyini görüb, dəhşətə gəlsinlər, dinc əhali qorxub, Qarabağdan qaçsın. Bu, həmin dövr üçün bəlkə də ermənilərin nöqteyi-nəzərindən düzgün taktiki addım olsa da, geniş mənada dəhşətli bir erməni axmaqlığı idi. Çünki onlar vacib bir amili nəzərə ala bilməmişdilər – dünya artıq əvvəlki qapalı dünya deyil, informasiya dövrünün astanasındadır. Elə bir dövrün ki, informasiya ildırım sürətilə yayılır və hər şeyi həll edən də məhz budur. Bunu dərk etsəydilər, ermənilər nəyin bahasına olursa-olsun, Xocalıda törətdiklərini gizlətməyə çalışardılar. Amma o zaman taktiki qazancı üstün tutmaqla, özləri də dərk etmədən dünyanın əsl erməni sifətini görməsinə imkan yaratdılar.

Beləliklə, Xocalı ermənilərin dinc, aciz insanlar üzərində şərəfsiz hərbi qələbəsi, tarix və insanlıq qarşısında isə ağır və iyrənc mənəvi məğlubiyyətinə çevrildi. Bu gün dünyaya yayılan Xocalı tabloları hər kəsin baxan kimi tüpürmək istəyəcəyi erməni sifətinin portretidir. Sadəcə, onu dünyaya daha çox göstərmək, daha yaxşı tanıtmaq lazımdır. Daha yaxşı tanıtmaq lazımdır ki, dünya bu sifətə daha çox tüpürsün. Özünü qədim və mədəni xalq kimi sırımaq üçün durmadan cəhdlər edən ermənilərin bu səyləri Xocalı tablolarına dəyib, çiliklənməlidir. Çünki “qədim və mədəni” xalq belə yırtıcı ola bilməz. 

Bu mənada, Xocalı bizim faciəmiz olmaqdan daha çox, ermənilərin faciəsidir. Bizim faciəmiz ondadır ki, insanlarımız öldürülüb, əsir götürülüb, işgəncə verilib. Amma bütün bunlar bizi zəiflətmədi, əksinə, daha da güclü etdi, düşmənimizi tanıtdırdı, onunla informasiya cəbhəsində döyüşməyi öyrətdi. Ermənilərin faciəsi isə ondadır ki, bir neçə əsrdə ciddi-cəhdlə yaratdıqları maskaları cırıldı, həm də elə cırıldı ki, altındakı iyrənc yırtıcı sifətini bir də heç vaxt gizlədə bilməyəcəklər. Bu, onları həmişə zəiflədəcək. Çünki o sifətdən dünyanın tüpürcəyi heç vaxt əskik olmayacaq. Biz də buna imkan verməyəcəyik. Əsl faciə əzabla olsa belə, bir dəfə ölmək deyil, hər dəfə üzündəki tüpürcəyi silməkdir. 

Vüsal Məmmədov
Azvision.az