Bunu xalq artisti Zərnigar Ağakişiyevanın qardaşı qızı Fəxriyyə İsrafilova deyib. O daha sonra əlavə edib.

“Nənəm, yəni Zərnigar xanımın anası Böyük Vətən müharibəsi illərində ailə həyatı qurub. O insandan iki oğlan övladı dünyaya gəlib. Sonra babam müharibəyə yollanıb, qayıtmayıb. Nənəm iki azyaşlı oğlan uşağı ilə dul qalıb. İkinci dəfə Fatı adlı kişi ilə ailə həyatı qurub. Onun bu evliliyindən Zərnigar xanım dünyaya gəlib. Nənəm oğlan övladının birini müharibə illərindəki şəraitsizliyə görə itirib. Bibim Zərnigar xanımla atam tək qalıb. Uşaqlıqdan bir evdə böyüyüblər. Düzdür, aralarında ogey-doğmalıq olub. Amma Fatı babam övladları arasında fərq qoymayıb. Pul qazanıb, evi saxlayıb. Bibim də, atam da kənddə dünyaya gəlib. O vaxt bütün gənc oğlanlar kimi atam da mühafizəkar olub. Bibimi qısqanıb, ona bəzi şeyləri qadağan edib. Zərnigar bibimin də özünəməxsus xarakteri var idi. Xoşlamırdı ki, ona nəyisə qadağan etsinlər. Buna görə aralarında bir az soyuqluq yaranıb. Bibim həmişə atamı gözəl xatirələrlə yad edirdi. Deyirdi ki, “günah atanda deyil, nənəndədir ki, onu ərköyün böyüdüb”. Nənəm-babam sağ olanda Zərnigar xanım kəndə gəlib-gedirdi”,- deyə sənətkarın qohumu bildirib.



Fəxriyyə xanım bibisi ilə bağlı bir faktın üstünü də illər sonra açıb.

“Gözəl qadınların bəxti həyatda gətirmir. Zərnigar xanım çox gözəl-göyçək idi. İstedadına, sənətinə söz ola bilməzdi. Şəxsi həyatda taleyi üzünə gülmədi. Bibim bir dəfə ailə həyatı qurub. Gəncədə Əli müəllim adlı ziyalı bir şəxs idi. Hündürboy, qıvrımsaç bir oğlan idi. Bibimi özü istəyib, evlənmişdi. Uzun müddət arxasınca düşüb. Vətəndaşlıq nikahında yaşayıblar, rəsmi nikahda olmayıblar. Bir-birlərini o qədər sevirdilər ki.. Yeni il bayramı günü bizə qonaq da gəlmişdilər. Nənəm onlara yaxşı süfrə açmışdı. Mən 2-ci sinifdə oxuyurdum. Bibimin xoşbəxt günləri idi. Bir neçə il birlikdə yaşayıblar. Bibimin o vaxt bir otaqlı evi var idi. Təəssüf ki, övladları dünyaya gəlməyib. Zərnigar xanım hətta bir neçə dəfə ona həkimə getməyi də təklif edib. Çünki övlad istəyirdi. Günlərin bir günü bibim qastrol səfərinə yola düşüb. Qayıdıb gələndə ona xəbər veriblər ki, yoldaşını filankəslə görmüşük. O bibimə xəyanət etmişdi. Çox gəlib-getmişdi, yalvar-yaxar etmişdi, amma bizim onun xəyanətini bağışlamamışdı. Mən yenə də nə bibimi, nə də Əli müəllimi günahkar görürəm. Mənim fikrimcə, günahkar bu söhbəti bibimə çatdıran şəxs idi. Bibimin evini yıxdılar. Bəlkə də xoşbəxt yaşayacaqdılar, övladları olacaqdı. Bibim ondan sonra ailə həyatı qurmadı.. İllər sonra Əli müəllimin ölüm xəbərini də bibimə demişdilər. Ona evlilik təklifləri çox gəlirdi, amma qəbul etmirdi. Ailə həyatı qurmaq məsələsində çox kaprizli idi. Onun üçün seçim etmək çətin idi. Özünə uyğun insan axtarırdı. Hər kəsi bəyənməzdi, sevməzdi. Özündə-sözündə düz adamı axtarırdı. Zərnigar xanımı hansısa mövzularda başa düşürəm. Özünəməxsus idi, heç kimin qarşısında əyilməzdi”.



Sənətkarın qardaşı qızı bildirib ki, hər zaman bibisinin yanında olub.

“Mən texnikomda oxuyanda bibimin yanında qalırdım. Bütün meylini mənə salmışdı. 20 yanvar hadisələri baş verən günü də bibimgildə idim. Bəzən fikirləşirəm, nə yaxşı ki, həmin gün mən bibimin yanında idim, o, evdə tək olsaydı, ürəyi partlayardı. Həmin gecə bir-birimizə sarılıb evdə oturmuşduq. Evimiz 20 yanvar metrosuna yaxın idi. Texnikomu bitirib kəndə qayıtdım. Sonra mənimlə də məsafə saxlayırdı. Bir əmisi qız var idi, bibimə demişdi ki, evin sənədlərini ona versin. Onlara gedəndə dedi: “Fəxriyə, əmimqızı xəstələnməyimdən istifadə edib evi öz adına keçirmək istəyir”. Bibim onu evdən qovmuşdu. Biz bibimin yanında heç vaxt ev söhbəti etməmişdik. Mənə evi yox, özü lazım idi. Heç kim evi bu dünyadan özü ilə aparmır! Özünə də dedim ki, səni görüm bu evin içində 100 il yaşayasan! Dedi ki, “bilirəm sən anam kimisən, nəyim varsa sənindir. Anamın ruhu məni bağışlamaz”.

Dövlət ona Elmlər metrosunun yanında ev hədiyyə etmişdi. Bibim birotaqlı evdən həmin binaya köçdü. Mənə deyirdi ki, orada birlikdə qalarıq. Zərnigar xanım fikirlərini tez-tez dəyişirdi. Bir az xofları çox idi. And olsun Allaha ki, o xoflara əsas yox idi. Bu söhbətdən sonra 2009-cu ildə biz ayrıldıq. Yeni evinə köçdü, heç bizə xəbər də etmədi. Sonra eşitdik ki, ev mübarəkinə gələnlər də az olmayıb. Bibimin sağlığında ondan evin sənədlərini istəyən əmisi qızı da barışıb həmin evə gəlmişdi. Bibimin bir qohumu var, Eldar müəllim. O vaxt notariusda işləyirdi. Bibimdən soruşub ki, “bu ev kimə qalacaq?”. Mənə bunu teatrda işləyən Xanım xanım danışıb. Bir qohum o tərəfdən deyib ki, nəvəmin adına yazdır, biri bu tərəfdən deyib ki, oğlumun adına keçir. Həmin insanlar mənim bibimin xarakterini yəqin ki, bilməyiblər. Zərnigar xanımın yanında onun evinin müzakirəsini etməzlər. Əsla!. O elə şeyləri heç vaxt qəbul etmirdi. Ona görə də həmin insanları həyatından sildi! O özü deyə bilərdi ki, evimi kimə verir. Necə ki, köhnə evdə özü mənə demişdi ki, nəyim varsa sənindir.

Bibimin qəlbinə dəymişdilər. Ona görə də heç kimin üzünə qapı açmırdı. Biz o görüşdə olmamışdıq. Bibim özü də mənə deyirdi ki, "onsuz da mən dünyada olmayandan sonra dövlət evi kimə lazımdır verəcək". O vaxt heç mən varisliklə, evin kimə qalması ilə maraqlanmırdım. O ev hazırda bizimdir. Evə gedib çıxınca 3 il məhkəmələri gəzdim. Çox zülmlər, zillətlər başıma gəldi. Həmin bu əmiqızı ilə böyük problemlər yaşadıq. Allahın rızası olmadan bu həyatda ağacdan yarpaq belə düşə bilməzdi. Bəlkə də bibim çox yaşayardı, amma evdə tək qaldığı üçün dünyasını dəyişdi. Köməyinə çatan olmadı. Bu hələ də bizi yandırır”, -sənətkarın qardaşı qızı deyib.(Moderator.az)

AzVision.az